Korktum, çok korktum…

Beklediğim mezuniyet gecikmiş gibi geldi önce. Sanki mezun olmalıymışım artık gibi… Sonra, sonra birden aslında mezun olmayı hiç istemediğimden korktuğumu fark ettim. Çünkü o zaman her şey daha da karışacak, yaklaştıkça daha da büyüyecek sanki sorunlar gibi geldi birden. Kimse yan yana kalamayacak herkes sonbahardaki yaprak döken ağaçların birer yaprağı gibi savrulacak sanki bilmediği yerlere. Telefonlar çekmeyecek, rehberler silinecek, yüzler unutulacak, hiçbir şey eskisi gibi olmayacakmış gibi geldi birden…

Olmasın! Kimse beni unutmasın, ben kimseyi unutmayayım. Hep olsun hayatımda şu anda kalmış olanlar… Ben hep onları gülümsetince mutlu olan kız olarak kalayım, onlar da hep yüzlerinde tebessümle hatırladıklarım olarak kalsın…

Bir mesaj gelsin aniden “Şerefinize değerlilerim!” diye. O da beni gülümsetsin…

O gün geldiğinde daha da sıkı bağlansın herkes birbirine, daha da coşkulu, mutlu olsun birbirleri adına!

Bu sefer korktuklarım başıma gelmesin, kimse kimseyi kaybetmesin!


26.06.10

01:18